Is Jezus echt zo bijzonder als ik denk dat Hij is? Hoewel ik als gelovige geneigd ben deze vraag te laten rusten, blijf ik toch op zoek naar een antwoord. Vooral omdat Jezus zelf mij daartoe uitnodigt. Hij zweeft namelijk niet in een buiten-tijd-en-ruimtelijke ether boven de geschiedenis maar heeft daadwerkelijk met Zijn voeten in de Galileese stof van de eerste eeuw gestaan. Dat houdt de vraag naar wie Hij is opvallend levend en boeiend. Toen al, Jezus daagde Zijn tijdgenoten uit om met een antwoord te komen, en nu nog steeds, wat blijkt uit de talloze publicaties die over Hem verschijnen. In de afgelopen maanden heb ik opnieuw naar Jezus gezocht. Wie was Hij met wie ik nu een levende relatie en persoonlijke omgang heb? Deze paradoxale vraag houdt mij al mijn hele leven bezig. Aan de hand van drie publicaties ben ik deze periode meegereisd op een fascineerde zoektocht naar ‘de historische Jezus’. Het eerste boek was The New Testament and the People of God dat eigenlijk een dik voorwoord is op Jesus and the Victory of God, beide van de Britse theoloog Tom Wright. Kort nadat ik deze boeken had gelezen, verscheen in ons eigen taalgebied Jezus en de vijfde evangelist van de classicus Fik Meijer, die op zijn manier naar hetzelfde zoekt. Hoewel ik hun bevindingen niet helemaal (wat betreft Wright) of helemaal niet (wat betreft Meijer) deel, heb ik met veel plezier met hen meegezocht. Lees verder
Heer Jezus
Heeft God te vroeg gejuicht?
Ieder schooljaar heb ik het genoegen om met een klas vooraan in de Bijbel te beginnen bij het scheppingsverhaal. Ik word daar zelf altijd weer enthousiast van en de leerlingen lijken meestal ook meer dan normaal geboeid te zijn. Blijkbaar delen wij een universele nieuwsgierigheid naar onze afkomst en de zin van ons bestaan. Vandaag beschreef ik wat God op de eerste zes dagen had gedaan, maar ik liet wat Hij op de zevende dag zou hebben gedaan als een open vraag door de klas gaan. Eén jongen kwam met een heerlijk puur antwoord: ‘trots zijn’. Geweldig! En hij deed er nog een schepje bovenop toen ik doorvroeg: ‘en feesten’. Lees verder
De diepten van God
Vorige week bezochten wij la grotte de Niches. Omdat er nauwelijks werd geadverteerd met deze grot en wij van het bestaan ervan slechts door een kleine aanwijzing op de autokaart op de hoogte waren, hadden wij verwacht een ondiepe spelonk aan te treffen, waar we misschien wel op eigen gelegenheid doorheen konden lopen. Tot onze verrassing kwamen wij echter, nadat onze auto de zoveelste steile berg op was gekucht, uit bij de ingang van een grot met een diepte van maar liefst 53 meter! Gelukkig hoefden we daar niet zelf in rond te dwalen, wat waarschijnlijk niet goed was afgelopen, maar voor slechts een paar euro’s werden we met een handjevol mensen rondgeleid door een alternatieve, Franse jongeman die wel iets weghad van een oude vriend die op zijn beurt iets wegheeft van Jezus. Lees verder
‘Jezus stop dit!’ – Over het drama van Alphen
Soms is iets zo moeilijk te bevatten dat ik er niet over uitgelezen, uitgedacht of uitgeschreven lijk te raken. Eén van die dingen is het verschijnsel dat iemand zomaar in het wild om zich heen begint te schieten en zo verschillende omstanders verwondt, doodt of voor het leven invalide maakt. Dit verschijnsel heeft inmiddels de huiveringwekkende naam ‘shooting spree’ gekregen. Macaber genoeg heeft ‘spree’ van oorsprong de betekenis van een zorgeloos, levendig uitstapje of zelfs een feestje. Is er misschien een verband met ons woord schietpartij? Lees verder
De duisternis rukt op…
Een tijd geleden slenterde ik over de markt in mijn woonplaats. Ik liep langs het oude, statige bankgebouw en zag twee oosterse afgoden opgesteld in de hal. Het bankgebouw was een soort oosters-religieus ontspanningsruimte geworden. Ik schrok, niet alleen omdat het inmiddels zo vanzelfsprekend lijkt te zijn dat deze afgodsbeelden onderdeel van ons straatbeeld uitmaken, maar vooral ook omdat de christengemeente waartoe ik behoor tot voor kort een evangelisatiekraam vlak bij die plek had staan. Letterlijk: weggegaan, plaats vergaan. Ik vond het schrijnend en confronterend. Lees verder
Wie kan ons verlossen van de tijdgeest van Columbine?
De afgelopen dagen heb ik mij opgesloten in het boek Wij zijn maar wij zijn niet geschift van Tim Krabbé en ik moet eerlijk toegeven dat ik een aantal keer op het punt gestaan heb om deze zelf opgelegde ‘gevangenis’ uit te lopen. Het boek is een documentair verslag over de schietpartij van Columbine en begint met een korte reportage van de schietpartij, vanaf het moment dat de daders Eric Harris en Dylan Klebold om ongeveer kwart over elf aankomen op de Columbine High School tot het moment dat zij om ongeveer zeven of acht over twaalf zelfmoord plegen. In de tussentijd schoten zij twaalf medeleerlingen en een docent dood. Lees verder
Een vakantie met Bobby Fischer, Bono en moeder Teresa
In het vrije, rijke westen leven wij in de rare omstandigheden dat wij ons leven zouden kunnen vullen door ons alleen maar te vergapen aan wat er in de wereld gebeurt. Of het nou om sport, actualiteiten, muziek, film of literatuur gaat, er is meer dan genoeg materiaal voor handen om zelfs meer dan één mensenleven mee te vullen. In de vakantie heb ik vaak de tijd om eens wat langer stil te blijven staan bij dingen die toevallig voorbij komen. Zo heb ik de afgelopen kerstvakantie onder andere doorgebracht ‘met’ Bobby Fischer, Bono en moeder Teresa. Ik had een confrontatie met jeugdige (en vaag latente) verlangens, maar leerde een belangrijke les over vervulling. Lees verder
De stilte verbeteren
Sommige verhalen sluit ik af met een onbedaarlijke huilbui. Dat overkwam mij onlangs weer nadat ik de film God on trial had gezien. Het verhaal vertelt hoe een groep Joodse gevangenen op een nacht in Auschwitz een rechtzaak voeren met God als de beklaagde. De stemming is wanhopig, de bedruktheid loodzwaar en de sfeer gitszwart. De helft van de mannen is namelijk zojuist geselecteerd om de volgende dag vergast te worden.
De film is gebaseerd op het fictieve verhaal van Elie Wiesel die de rechtzaak plaatst tegen de achtergrond van één van de beruchte Oost-Europese pogroms in de zeventiende eeuw. De filmmakers hebben het verhaal teruggebracht naar de achtergrond waar Elie Wiesel ongetwijfeld aan gedacht moet hebben. Elie Wiesel is namelijk een overlevende van Auschwitz. Lees verder
Hoe archeologie mij naar de lucht doet kijken
Gouden ring Amenhotep II
Een paar jaar geleden bezocht ik het Rijkmuseum van Oudheden. Ik was toen net bezig geweest met het Bijbelboek Exodus en de vraag onder welke farao de Here God het volk Israël uit Egypte heeft geleid. Het zou kunnen dat dit onder farao Amenhotep II is geweest. Toen ik in het museum een ring van deze farao zag, moest ik een gevoel van enthousiasme onderdrukken. Wat een opwindende gedachte dat deze ring van meer dan 3400 jaar oud stamt uit de tijd van Mozes. Misschien had de farao deze ring wel om zijn vinger toen hij Mozes en Aäron aan het hof ontving. Lees verder
Leren Leven 