Wie in het onderwijs werkt, kent hem wel: de stoere collega. Wanneer jij in de ochtendpauze naar het koffieapparaat strompelt alsof je er al een hele werkweek op hebt zitten en jij je beklaagt over het vreselijke lesuur dat je net hebt gehad met die ene klas, moet de stoere collega aan iedereen laten horen hoe goed hij juist met die klas kan werken. ‘Maar ze blijven maar in discussie gaan en voeren verder niets uit,’ verzucht je somber starend naar het bruine straaltje dat in het kartonnen bekertje spettert. ‘Ik ga nooit met leerlingen in discussie,’ beweert de stoere collega ferm, daarmee ook suggererend dat er bij hem in de les altijd hard gewerkt wordt. Moedeloos ga je aan de andere kant van de docentenkamer zitten, ver weg van de stoere collega. Je had graag nog gevraagd hoe je nog een uur met die klas moest doorkomen, maar het heeft eigenlijk geen zin meer. Lees verder
Onderwijs
Meld maar of doe je huiswerk
Er is iets interessants gaande in Nederland. Plotseling blijken leerlingen zich toch te interesseren voor de mening van hun docenten. Enkele weken geleden besteedde Robert Jensen al aandacht aan het initiatief op sociale media om bewijzen van linkse indoctrinatie op scholen te verzamelen en afgelopen vrijdag voerden enkele betrokkenen een verhit debat aan de tafel van Eva Jinek over het meldpunt linkse indoctrinatie, dat het wetenschappelijk bureau van Forum voor Democratie heeft opgezet. Een docent aan tafel had zichzelf alvast maar gemeld zodat zijn studenten dat niet meer hoefden te doen. Lees verder
Vaders in de collegebanken
Regelmatig droom ik dat ik weer op de middelbare school zit. Hoewel ik inmiddels volwassen ben en zelfs al kinderen heb, moet ik toch opnieuw alle lessen volgen en ook eindexamen doen. Het lukt mij maar niet om de docenten ervan te overtuigen dat ik dit al een keer heb gedaan en zelfs al mijn diploma heb behaald. Ze blijven onverbiddelijk. Ik moet het echt nog een keer doen. Telkens schrik ik gefrustreerd wakker. Lees verder
Het paradijs achter privacy
Wie heeft vroeger nooit geprobeerd het handgeschreven rapport van de meester of juffrouw aan te passen? Wie is er niet in de weer geweest met Tipp-ex of heeft weleens oude rapporten verknipt om met veel gepriegel en zo weinig mogelijk lijm een nieuw rapport in elkaar te knutselen in de hoop dat de kniplijnen niet zichtbaar zouden zijn onder het kopieerapparaat?
Deze tijden zijn sinds het bestaan van digitale leerlingvolgsystemen voorgoed voorbij. Cijfers worden genadeloos geregistreerd en zijn onmiddellijk open en bloot zichtbaar voor ouders. Gemiddelden die de rapportcijfers zullen vormen, worden automatisch berekend en liggen onherroepelijk vast. Afwezigheid, zogenaamde ziekmeldingen, te laat komen – het wordt allemaal meteen gemeld via een pushbericht op de telefoon van de ouders. Waar je vroeger nog snel naar huis kon sprinten om een telefoontje van school of een brief op de mat voor te zijn, kun je jezelf tegenwoordig de moeite besparen. Niemand is opgewassen tegen de snelheid van het digitale tijdperk. Lees verder
Open dag
Nog nooit heb ik mijn collega Jannie zien huilen maar vandaag doet zij dat wel.
‘Al jaren bak ik poffertjes op de open dag,’ snottert ze tegen mij. ‘De kinderen vinden het fantastisch en nu hoeft het opeens niet meer? Stelletje oelewappers.’
Met een driftige armbeweging richting de directiekamer beent Jannie weg. Opgelucht kijk ik haar na. Gelukkig heeft zij mij niets gevraagd. Anders had ik eerlijk moeten zeggen dat ik haar stinkende kraam met die treurige, gekleurde vlaggetjes en haar afgemeten portie van zes poffertjes ‘met niet te veel suiker’ ook spuugzat was. Jannie was de verpersoonlijking van de meest verschrikkelijke dag van het schooljaar: de open dag. Ik bezocht nog liever een kunstexpositie van de hervormde vrouwenvereniging dan dat ik op die dag één stap binnen de school zette. Lees verder
De contouren van een heldin
Vandaag had een jongen met zijn plasser alle kanten op staan richten tijdens het plassen. Een deel van zijn blaasinhoud was weliswaar in de pot terecht gekomen, maar het grootste deel lag er toch naast. Omdat ik het een schande vind dat de schoonmaakster dit soort smerigheid aan het einde van de dag moet opruimen, speur ik in dit soort gevallen als een heuse detective naar de dader. Ik onderzoek wie van de jongens op mijn gang in de afgelopen uren naar het toilet zijn geweest, onderwerp hen aan een kruisverhoor en als ik de boosdoener heb ontmaskerd, laat ik hem zijn eigen sporen netjes opruimen. Soms lukt dit, maar vaak ook niet. Eén keer heb ik uit pure noodzaak de urine die al een tijdje stond te stinken, zelf weg staan moppen.
Heeft God te vroeg gejuicht?
Ieder schooljaar heb ik het genoegen om met een klas vooraan in de Bijbel te beginnen bij het scheppingsverhaal. Ik word daar zelf altijd weer enthousiast van en de leerlingen lijken meestal ook meer dan normaal geboeid te zijn. Blijkbaar delen wij een universele nieuwsgierigheid naar onze afkomst en de zin van ons bestaan. Vandaag beschreef ik wat God op de eerste zes dagen had gedaan, maar ik liet wat Hij op de zevende dag zou hebben gedaan als een open vraag door de klas gaan. Eén jongen kwam met een heerlijk puur antwoord: ‘trots zijn’. Geweldig! En hij deed er nog een schepje bovenop toen ik doorvroeg: ‘en feesten’. Lees verder
Weg met die excuuschristen, Jezus voor de klas!
Donderdag was ik samen met mijn twee broers, die ook in het onderwijs werken, op een ‘dag vol ontmoeting en bezieling over waar het in het christelijk onderwijs om draait’ georganiseerd door Verus. Onder deze naam heeft protestants-christelijk en katholiek onderwijs zich vanaf nu verenigd. Het was een dag om deze vereniging te vieren maar ook een dag van bezinning op wat nou precies de identiteit van een christelijke school is. Je zou verwachten dat zo’n samengaan het hart van de christelijke identiteit glashelder zou maken. Dit bleek echter minder vanzelfsprekend dan gedacht. Lees verder
Nura en het mozaïek van herinnering
Nura zat verloren op een harde, houten stoel tussen de verder lege stoelen die schots en scheef om haar heen stonden. Ik bekeek haar van een afstand. Met het verstrijken van de jaren was zij een mooie meid geworden. Haar zwarte haar hing sluiks rondom haar bleke gezicht. Voor de gelegenheid had zij haar vaste outfit van een smoezelige trainingsjackie en afgetrapte sportschoenen verruild voor zwarte pumps onder een chique, rood jurkje dat niet alleen haar slanke figuur maar ook haar eenzame verschijning benadrukte. Was dit hetzelfde meisje als Nura die vijf jaar geleden van mijn eerste jaar voor de klas een ware vuurproef had gemaakt? Lees verder
Jezus op de dansvloer
Terwijl ik Jezus stond te fotograferen, was blijkbaar één van mijn leerlingen dronken aan mij voorbij gewaggeld. Ik had hem niet gezien omdat ik druk bezig was de afbeelding van de Heer vast te leggen met een camera die veel te eenvoudig was voor de donkere ruimte. Pas toen mijn collega mij uit het trapgat naar beneden riep, had ik door dat ik iets gemist had en dat er iets mis was. Lees verder
Leren Leven 