De podcast Wind of Change die ik enkele maanden geleden luisterde, heeft bij mij het idee aangewakkerd dat er meer achter muziek zit dan voor het blote oog te zien is. Het bracht mij opnieuw op het spoor van de rockumentary They Sold Their Souls for Rock and Roll van Good Fight Ministries. En dit bracht mij er vervolgens toe om wat onkruid te wieden in mij cd-kast. Vandaag heb ik nog zo’n muzikale wortel onder handen genomen. Ook de grootste rockband ter wereld, U2, moest eraan geloven.

Deze week heb ik genoten van de achtdelige podcast Wind of Change van de Amerikaanse onderzoeksjournalist Patrick Radden Keefe. Een vriend met connecties bij de CIA had Keefe ooit verteld dat de monsterhit Wind of Change van de Duitse rockband Scorpions eigenlijk door de CIA geschreven is. Het nummer uit 1990 zou een middel zijn geweest om de atmosfeer onder jongeren in het Oostblok ten gunste van het Westen te beïnvloeden. Dit verhaal liet Keefe niet meer los en na jaren van research nam hij zijn fascinerende podcast op. Wie van spionage, Mission Impossible, rockmuziek of gewoon goede verhalen houdt, zal ervan smullen. Lees verder →

Over muziek moet je eigenlijk niet schrijven. Muziek moet galmen door een concertzaal tijdens een adembenemend optreden of gewoon door je woonkamer op een vrije zaterdagmorgen. Muziek moet kraken uit de speakers van een autoradio die je vergezelt op een eindeloos deinende snelweg of door kleine oordopjes geperst worden tijdens een lange fietstocht, terwijl de nummers onvergetelijke verbindingen maken met het landschap om je heen. Geschreven woorden kunnen deze ervaringen nauwelijks in woorden vangen. Daarom probeer ik dat ook zelden.

Toen mijn zonen mij onlangs kwamen vragen om meer van ‘die muziek’, nadat ik op zo’n vrije zaterdagmorgen een oude cd van de Amerikaanse rockband Petra had opgezet, wist ik dat ik over hun muziek toch eens wat moest opschrijven. Petra is namelijk meer dan alleen maar muziek. Lees verder →

Het is het jaar 2000. De wereld heeft net de millenniumwisseling gevierd. De twintigste eeuw vol oorlogsgeweld ligt achter ons en wij staan op de drempel van een nieuw tijdperk. Het krieken van een nieuwe dag trilt hoopvol in de lucht. Ik sta op het punt om met de mooiste vrouw van de wereld te trouwen en op de achtergrond speelt Beautiful Day van de Ierse rockband U2 als de soundtrack van dit nieuwe begin. Het aanstekelijke openingsnummer van U2’s nieuwste album doet met zijn eerste tonen en pompende beat de serieuze noot in de albumtitel, All That You Can’t Leave Behind, gemakkelijk vergeten. Iedereen denkt aan vooruitgaan en zelfs aan Elevation. Niemand is bezig met de dingen die we achter moeten laten. Totdat nog geen jaar later twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boren. De wereld en het aanzien van het nieuwe millennium zijn in één klap veranderd. New York, o, New York. De nummers van All That You Can’t Leave Behind galmen nog na als de verwonde stad New York en een geschokte wereld versuft overeind krabbelen. And you can only take so much. Walk on, walk on. Het moment van verschijnen en de songteksten van Bono doen bijna profetisch aan. Had iemand al opgemerkt dat U2 het bord van de aankomsthal op de albumhoes heeft laten veranderen in J33-3? Het is een verwijzing naar de woorden van God in het boek van de profeet Jeremia. Roep tot Mij, en Ik zal u antwoorden, Ik zal u grote en onbegrijpelijke dingen bekendmaken, die u niet weet (Jeremia 33:3). Lees verder →