Terwijl ik Jezus stond te fotograferen, was blijkbaar één van mijn leerlingen dronken aan mij voorbij gewaggeld. Ik had hem niet gezien omdat ik druk bezig was de afbeelding van de Heer vast te leggen met een camera die veel te eenvoudig was voor de donkere ruimte. Pas toen mijn collega mij uit het trapgat naar beneden riep, had ik door dat ik iets gemist had en dat er iets mis was.

Elk jaar gaat onze school naar dezelfde bar. Voor verschillende leerlingen is het erg bijzonder om een feest te vieren in een echte uitgaansgelegenheid. Ik word er zelf altijd een beetje triestig van om te zien hoe sommigen zich helemaal overgeven aan weinig verhullend gedans, opgestuwd door schreeuwerige, platte teksten ondersteund door loeiharde muziek. Jongeren willen zich blijkbaar vullen met leegheid. Ik begrijp dat wel, want dat deed ik op die leeftijd op mijn manier ook. Toch begrijp ik het expliciete van de huidige jongerencultuur niet goed. In mijn tijd – in ieder geval in mijn hoofd – ging het tenminste nog over ‘iets’ dat leek op Weltschmerz en onbereikbare liefdes. Zwaar overdreven natuurlijk, maar toch. In deze tijd lijken dingen – of de songteksten – een stuk simpeler te zijn geworden: het gaat om lol maken en seks. Pakken wat je pakken kunt en wel snel.

In zo’n atmosfeer – want meer is het eigenlijk niet; de meeste leerlingen staan braaf aan de kant met hun flesje prik en worden na afloop gewoon opgehaald door papa en mama. Desondanks, in zo’n atmosfeer ben ik extra gevoelig voor een plotselinge verschijning van de Heer Jezus. Ik had Hem al vaker zien hangen. Volgens mij heeft mijn broer mij er een aantal jaren geleden voor het eerst op gewezen. Wanneer je de bar via de steile trap verlaat, beschonken of nuchter, uitgeput of gewoon moe, met tuitende oren of een kop vol watten, en halverwege een blik omhoog werpt, kijk je recht in het afgebeelde gelaat van de Heiland met daaronder Zijn woorden: Komt tot Mij, allen, die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven. Een merkwaardige plek, maar in deze stad kan ik mij geen betere voorstellen.

Elk jaar weer vind ik het een bijzondere ervaring om mijn Heer en Zijn uitnodigende woorden juist daar te zien hangen en dit jaar besloot ik het eens vast te leggen met de camera op mijn telefoon. Terwijl ik druk bezig was om de juiste belichtingsinstellingen te vinden, wat natuurlijk helemaal niet lukte, liepen de leerlingen langs mij heen en weer over de trap. Niemand vroeg zich af wat ik eigenlijk aan het doen was. Volgens mij had niemand Jezus überhaupt zien hangen. Plotseling werd ik ruw uit mijn vrome fotomoment gewekt doordat een collega mij informeerde dat het niet helemaal goed ging met één van mijn coachleerlingen. Hij had zich tussen thuis en het frisfeest duidelijk voorbereid met wat minder frisse dranken en die bleken niet goed te vallen.

Buiten gekomen zag ik inderdaad dat hij er niet al te best aan toe was. Hij zag zo bleek als een champignon en met dubbele tong bleef hij beweren dat hij niets op had. Uiteindelijk kwam de waarheid er letterlijk en figuurlijk uit en stroomde het bewijs traag weg tussen de straatstenen. Toen zijn moeder arriveerde, was de jongen al zover heen dat hij nauwelijks nog aanspreekbaar was. Zijn moeder probeerde hem naar de auto te tillen, maar dat blijkt erg moeilijk te gaan als iemand helemaal niet meegeeft. Dit merkte ik zelf ook toen ik hem voor het laatste stukje overnam.

Gelukkig is het allemaal goed afgelopen met hem. Toen ik het verhaal vanmorgen tijdens het ontbijt aan mijn vrouw en kinderen vertelde (je kunt niet vroeg genoeg beginnen met voorlichting), kwam ik tot de conclusie dat ik eerst niets door had omdat ik de Heer Jezus stond te fotograferen. Dat vonden we natuurlijk allemaal erg grappig. Dit detail blijft al de hele dag in mijn hoofd rondzingen. Dit zijn van die bepalende momenten die werken in het onderwijs voor mij zo waardevol maken. Als je met een dronken jongen in je armen door de stad loopt, besef je weer hoe dicht je als docent eigenlijk bij mensen komt.

Heb ik iets anders gedaan dan wat ieder ander zou hebben gedaan? Natuurlijk niet. Ik heb hierover geen misplaatste Messiaanse pretenties. Het was voor mijzelf gewoon een waardevol moment. Even besefte ik weer heel goed waarom ik doe wat ik doe en waarom ik ben waar ik ben. Ik was daar, tussen alle luidruchtige ledigheid, gewoon als mens maar ook als een vertegenwoordiger van Jezus op de dansvloer aanwezig en kon een heel klein beetje handen en voeten geven aan Zijn liefdevolle uitnodiging die iedere bezoeker over zich uitgesproken krijgt.