Vandaag had een jongen met zijn plasser alle kanten op staan richten tijdens het plassen. Een deel van zijn blaasinhoud was weliswaar in de pot terecht gekomen, maar het grootste deel lag er toch naast. Omdat ik het een schande vind dat de schoonmaakster dit soort smerigheid aan het einde van de dag moet opruimen, speur ik in dit soort gevallen als een heuse detective naar de dader. Ik onderzoek wie van de jongens op mijn gang in de afgelopen uren naar het toilet zijn geweest, onderwerp hen aan een kruisverhoor en als ik de boosdoener heb ontmaskerd, laat ik hem zijn eigen sporen netjes opruimen. Soms lukt dit, maar vaak ook niet. Eén keer heb ik uit pure noodzaak de urine die al een tijdje stond te stinken, zelf weg staan moppen.
Toen ik na deze inleiding aan mijn klas vroeg of er misschien een vrijwilliger was die het deze keer wilde opruimen, bood niemand zich aan. Begrijpelijk. Niemand van hen had dit kunnen doen. De meisjes vanzelfsprekend niet, maar ook de jongens niet. Zuchtend vroeg ik een meisje of zij voor mij een emmer met sop en een dweil wilde halen. Het zag ernaar uit dat ik het zelf zou moeten doen. Even later ging ik kijken waar het meisje bleef. De emmer met sop stond in de gang. Zij kwam met de dweilstok uit de jongens-wc. De vloer was blinkend schoon. Een meisje van vijftien jaar, hè.
Terug in de klas stelde ik voor dat de anderen haar bij terugkomst een staande ovatie zouden geven. Helaas gaf slechts een enkeling hier gehoor aan. De meesten zijn blijkbaar nog niet in staat de contouren van een heldin te onderscheiden. Vandaag hebben ze er in ieder geval een klein voorbeeld van gezien.
Leren Leven 