Het is het jaar 2000. De wereld heeft net de millenniumwisseling gevierd. De twintigste eeuw vol oorlogsgeweld ligt achter ons en wij staan op de drempel van een nieuw tijdperk. Het krieken van een nieuwe dag trilt hoopvol in de lucht. Ik sta op het punt om met de mooiste vrouw van de wereld te trouwen en op de achtergrond speelt Beautiful Day van de Ierse rockband U2 als de soundtrack van dit nieuwe begin. Het aanstekelijke openingsnummer van U2’s nieuwste album doet met zijn eerste tonen en pompende beat de serieuze noot in de albumtitel, All That You Can’t Leave Behind, gemakkelijk vergeten. Iedereen denkt aan vooruitgaan en zelfs aan Elevation. Niemand is bezig met de dingen die we achter moeten laten. Totdat nog geen jaar later twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York boren. De wereld en het aanzien van het nieuwe millennium zijn in één klap veranderd. New York, o, New York. De nummers van All That You Can’t Leave Behind galmen nog na als de verwonde stad New York en een geschokte wereld versuft overeind krabbelen. And you can only take so much. Walk on, walk on. Het moment van verschijnen en de songteksten van Bono doen bijna profetisch aan. Had iemand al opgemerkt dat U2 het bord van de aankomsthal op de albumhoes heeft laten veranderen in J33-3? Het is een verwijzing naar de woorden van God in het boek van de profeet Jeremia. Roep tot Mij, en Ik zal u antwoorden, Ik zal u grote en onbegrijpelijke dingen bekendmaken, die u niet weet (Jeremia 33:3).

Het album is afgelopen. Ik zet het nog een keer aan. Weer klinkt het pakkende Beautiful Day uit de speakers. Deze keer luister ik er echter heel anders naar. Plotseling hoor ik dat de tekst alle uitgelaten naïviteit heeft verloren. Er wordt iemand aangesproken, die vastloopt, verstrikt raakt en zelfs dreigt te stikken. Plotseling barst dit personage uit en begint zelf te spreken: Touch me, take me to that other place. Teach me, I know I’m not a hopeless case. Daarop herneemt de anonieme verteller het woord en spreekt troostende woorden. Hij wijst het personage op zoveel moois dat er in de wereld is te zien en sluit af met deze woorden: See the bird with a leaf in her mouth. After the flood all the colours came out. It was a beautiful day. Don’t let it get away.

See the bird with a leaf
in her mouth
After the flood all the colours came out
It was a beautiful day
A beautiful day
Don’t let it get away

In deze tekst weerkaatst de hoop. Het is een verwijzing naar het Bijbelse verhaal over Noach en de zondvloed. De wereld was vol geraakt van het geweld van de mensen en met verdriet in Zijn hart besloot God om de mensen van de aardbodem te verdelgen met een grote watervloed. Alleen Noach en zijn zonen, samen met hun vrouwen, overleefden de catastrofe. God had namelijk vooraf aan Noach de opdracht gegeven om een ark te bouwen en daarin van alle dieren een paar mee te nemen. Een jaar lang dreven Noach en zijn familie rond op het water, totdat de ark bleef steken op een gebergte. Na enkele weken liet Noach een duif los, die terugkeerde met een olijftak in haar snavel. See the bird with a leaf in her mouth. Toen wist Noach dat het water ver genoeg gezakt was. Een week later verlieten zij de ark. Voor de wereld was er een nieuwe dag begonnen en het beloofde een mooie dag te worden. Op deze dag sloot God een verbond met Noach en alle levende wezens, waarin Hij beloofde dat het water niet meer tot een vloed zou worden om alle mensen en dieren te gronde te richten. God bezegelde deze belofte met een boog in de wolken. Iedere keer als Hij deze boog ziet, zal Hij denken aan Zijn verbond met de mensen. After the flood all the colours came out. De kleuren van de regenboog zijn een teken van Gods belofte, die Hij in Jezus waar heeft gemaakt en waar zal maken, zoals blijkt uit de rest van de Bijbel.

Na deze Bijbelse verwijzing krijgt Beautiful Day weer iets van de jeugdige geestdrift terug waarmee het begon. De verwijzing geeft de tekst nieuwe energie. Kijk om je heen. Er is hoop te vinden te midden van de ellende. De woorden over de vogel met het blad in haar snavel en de kleuren die opnieuw uitkomen hebben een druppel hoop doen neerspatten in het hoofd van de luisteraar, waardoor de wereld een nieuw aanzien krijgt. Het is een druppel hoop in een zee vol geweld. Beautiful Day begon als een verhaal over iemand die zijn weg kwijtraakt. Het is het verhaal van de wereld die telkens weer vastloopt. De ene eeuw van geweld laat zij achter zich, terwijl zij een andere eeuw van geweld binnenstapt. Het is het verhaal van de mens die dreigt te stikken in zichzelf. En ondertussen trouwen wij, krijgen wij kinderen, sterven onze dierbaren in onze armen en uiteindelijk sterven ook wijzelf. Vaak genoeg schreeuwen wij het uit. Touch me, take me to that other place. Teach me, I know I’m not a hopeless case. Kijk naar de vogel met de olijftak in haar snavel. Kijk naar de kleuren van de regenboog. God denkt aan ons. Het is een mooie dag. Laat hem je niet ontsnappen.

Deze tekst is geschreven als opdracht voor het studieonderdeel Intertekstualiteit van de opleiding tot docent Nederlands.