Beste Twan,
In mijn map met concepten trof ik een onafgemaakt bericht. Het heeft inmiddels alle nieuwswaarde verloren, maar dat maakt het in ons geval misschien juist wel waardevol. Weet je wat, ik post het gewoon alsnog.
Begin vorig jaar kruisten onze wegen elkaar toevallig. Ik fietste de Nieuwe Amstelbrug af en jij stak vanaf de Weesperzijde over. Het was een stormachtige dag. De wind rukte aan je haren die normaal gesproken zo keurig gekamd zijn. Een paar slierten haar zaten tegen je bezwete voorhoofd geplakt. Omdat ik vaart maakte en jij hardliep, kon ik een botsing nog net voorkomen. Ik herkende je meteen. Jij was toen dan ook een van de beste anchors van ons land, een inspirerende verslaggever en een scherpe interviewer. Waarschijnlijk heb je mij niet eens gezien. Dat geeft ook niet. Ik was slechts een van jouw vele kijkers.
Als ik toen had geweten welke beslissing je kort daarna zou nemen, had ik je kunnen toeroepen: ‘Niet doen!’ Wellicht had het nog geholpen. Inmiddels zijn wij ruim een jaar verder. Jij bent van de televisie verdwenen. Jouw mooiste programma (wat was dat interview met A.F.Th. van der Heijden destijds mooi!) is vergeven aan die andere fantastische presentator, die trouwens van College Tour nog niet weet te maken wat het is. Bij jouw afscheid van RTL Late Night zei je nog dat het een groot avontuur was, waar je geen moment spijt van hebt gehad. Ik vind het stoer dat je zo durfde te vertrekken. Want terwijl ik je in die laatste minuten zag zitten in de schaduw van de studio, terwijl de emotievolle stem van Martin Buitenhuis het moment extra dramatisch maakte, had ik met je te doen. Wat moet dat ongemakkelijk voor je zijn geweest. Opeens ben je alles kwijt. Gelukkig zie ik je af en toe weer verschijnen als Amerikadeskundige. Misschien wel in jouw beste rol.
Toen wij elkaar ontmoetten, was ik op weg naar de hogeschool, die enkele straten verderop ligt. Hoewel ik inmiddels veertig ben, zit ik toch weer in de collegebanken. De ijzeren greep van de bureaucratie, het gebrek aan werkgelegenheid, leidinggevenden voor wie je uiteindelijk toch slechts een papiertje en een functionele tijdseenheid bent, hebben mij weer hier gebracht. Je mag het best van mij weten, ik heb vaak over de daken van onze hoofdstad uitgekeken en mij afgevraagd wat ik hier eigenlijk doe. Deze kostbare tijd had ik graag besteed aan mijn vrouw en aan mijn vijf prachtige kinderen die in de meest ingewikkelde periode van hun leven zitten. Het is echter anders gelopen. Je had het bij jouw afscheid over het bereiken van een top. Dit is blijkbaar de mijne.
Laat ik niet speculeren over wat jou bewoog om destijds de overstap te maken. Het gaat me niets aan. Uiteindelijk is het toch een kwestie van pech. Ook jij bent geplet tussen de machten van vraag en aanbod. Kijkcijfers en televisiebazen zijn tenslotte even genadeloos als formaties en schoolleiders. Ik vind het oprecht jammer dat jouw carrière zo is verlopen. Ik was een fan, al vanaf de tijd dat je Amerikacorrespondent was. Toch troost het mij dat iedereen op zijn of haar niveau dezelfde strijd te strijden heeft. Jij in het openbaar, de rest van ons in de anonimiteit van het dagelijks leven.
Ik wens je het allerbeste. Misschien kunnen we samen eens een biertje drinken aan de Ceintuurbaan als we elkaar opnieuw tegenkomen. Dat moet dan wel snel gebeuren, want over enkele weken ben ik klaar in Amsterdam. Een ervaring rijker, een illusie armer en klaar voor mijn volgende stap. Hopelijk weet jij inmiddels ook wat de jouwe wordt.
Het ga je goed!
Mark-Jan
Leren Leven 