Vorige week gingen wij twee dagen kamperen met de tweede klassers. Wij wilden graag werken aan de saamhorigheid van de groep en hoopten daarom dat wij de hele groep konden meekrijgen. Twee meiden uit mijn klas mochten aanvankelijk niet mee, maar na een aantal telefoongesprekken stemden beide vaders toe. Daarbij spraken zij mij echter allebei in zekere zin persoonlijk aan om goed op hun dochter te passen. Ik voelde eerlijk gezegd een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders rusten, want dochters zijn kostbaar en kwetsbaar. Het voelde bijna alsof ik die twee dagen niet vader van twee, maar van minstens vier ‘dochters’ was.

Mijn dochters zijn nog jong, dus ik herken de voorzichtigheid van deze vaders heel goed. Ik wil ook mijn dochters koesteren, beschermen en dicht bij me houden. Ze zijn mij te kostbaar en ze zijn in mijn ogen nog te kwetsbaar. Blijkbaar ben ik niet de enige vader die moeite heeft om zijn dochters los te laten en volgens mij is het heel gezond dat vaders voorzichtig en beschermend zijn.

Goede vaders willen er zijn voor hun dochters en dochters hebben hun vaders nodig. Daarom is het juist zo schrijnend wanneer kinderen hun vader moeten missen. Soms meen ik de holtes te kunnen zien in de ogen van leerlingen die zijn verlaten door hun vader. Het is een pijnlijke mengeling van verdriet, eenzaamheid en hulpeloosheid. Wie kan dat gat ooit nog opvullen? Ik kan dan niets anders doen dan mij toewijden in de dienst aan de God Die de Vader van de wezen is (Psalm 68:5).

De afwezige vader is ontroerend in beeld gebracht door Michael Dudok de Wit in zijn korte, Oscarwinnende animatiefilm Father and Daughter. Daarin is te zien hoe een vader en zijn dochtertje, wiens silhouetten zijn samengesmolten tot één silhouet, samen een dijk op fietsen. Daar vertrekt de vader, maar terwijl hij afdaalt naar het water bedenkt hij zich en rent terug om zijn dochter in een innige omhelzing op te tillen. Toch zet hij haar weer neer en vertrekt alsnog, het meisje eenzaam achterlatend op de dijk. Wat mij het meest aangrijpt in de korte film zijn de daarop volgende secondes waarin het kleine meisje heen en weer rent op de dijk om nog een laatste glimp van haar vader te kunnen zien, totdat hij uiteindelijk helemaal uit het zicht verdwijnt. Een triest gevoel van eenzaamheid overvalt mij wanneer de kleine meid vervolgens alleen terugfietst; een gevoel dat niet meer verdwijnt in de rest van de film.

Wat kunnen een paar pennenstreken diep in je hart graveren hoe belangrijk een vader is voor zijn kinderen. Dit filmpje heeft mij opnieuw doen beseffen hoe kostbaar mijn kinderen zijn – daadwerkelijk een beloning van de Heer! (Psalm 127:3) -, maar ook hoe kostbaar mijn vaderschap is. Het is mijn gebed dat de Here God ons genadig zal zijn en ik er eenvoudigweg mag zijn voor mijn zonen en dochters.