Gisteren stond Nieuw Leven traditiegetrouw op de jaarmarkt in Alphen aan den Rijn. Ik mocht een tijdlang folders uitdelen op de markt en vreemd genoeg vond ik deze ‘old school’-vorm van evangeliseren helemaal niet zo vervelend om te doen. Velen namen de folder beleefd aan. Sommigen liepen straal door en negeerden mijn zo vriendelijk mogelijk uitgesproken ‘alstublieft’ volledig en enkelen gaven ronduit gehoor aan hun aversie tegen de prominente woorden ‘God is nabij’ op de folder.

Het uitdelen van folders is natuurlijk geen doel op zich. De folder is een aanleiding om tot een gesprek te komen en en ik heb inderdaad zes gesprekken mogen voeren. Dit aantal was mooi verdeeld in drie gesprekken met gelovigen en drie gesprekken met ongelovigen. Twee oudere, christelijk gereformeerde broeders beaamden van harte dat wij elkaar herkennen in ons geloof in de Heer Jezus. Een oudere, baptistenzuster deed dat ook, maar kon het niet nalaten om zich af te vragen of ‘Hij hier ook blij mee zou zijn’, waarmee ze doelde op de groep Antilliaanse dames die op dat moment een mooie dans uitvoerden.

Ondanks dat het herkennen van broeders en zusters op straat altijd een hartverwarmende ervaring is, waren de gesprekken met de ongelovigen het meest boeiend. In zekere zin hadden deze gesprekken alle drie op een ander aspect van ongeloof betrekking: wegens teleurstelling in God, wegens teleurstelling in de gemeente en wegens teleurstelling in de antwoorden van de Bijbel.

Het meest moeizame gesprek voerde ik met een vrouw van middelbare leeftijd en haar dochter, die niet konden geloven in een almachtige God die zoveel ellende in de wereld toelaat. Ik stond voor de onmogelijke uitdaging om deze complexe problematiek – waar het boek Job tweeenveertig hoofdstukken voor nodig heeft – uiteen te zetten in de tijd dat de brug openstond. Dat lukte dus ook niet. Zelfs het argument dat de Heer Jezus de huidige toestanden in de wereld had voorzegd als tekenen van Zijn terugkomst, kon de dames niet overhalen om de folder ‘Jezus komt terug’ mee te nemen.

Het tweede gesprekje had ik met twee tienermeiden, die een typerende mengeling van uitdagendheid en onzekerheid uitstraalden. In het korte gesprek vertelde één van hen dat ze niet meer in een kleine, plaatselijke gemeente kwam omdat haar jeugdleider haar ‘stalkte’ als ze zo nu en dan niet kwam. Ik heb haar de folder ‘God persoonlijk leren kennen’ meegegeven, maar zag deze even later eenzaam op het muurtje liggen waar we net hadden staan praten.

Het laatste gesprek was met een leuk echtpaar. Zij geloofde wel, hij niet. Nou ja, hij geloofde wel in de evolutietheorie, maar had nog nooit nagedacht over de vraag wat er na dit leven zou gebeuren. Aan hem kon ik de folder ‘God persoonlijk leren kennen’ wel kwijt, zelfs met de belofte dat hij het zou lezen, waarbij zijn vrouw straalde.

Wat is nou eigenlijk evangeliseren? Velen hebben kritiek op de traditionele ‘kom naar ons’-houding van de kerk. Niet voor niets zendt de Heer Jezus Zijn discipelen uit (Mattheüs 28:19). Evangeliseren is niet uitnodigingen sturen, maar de genodigden ophalen (Lukas 14:16-24). Maar wat te doen als de genodigden niet willen en met uitgesproken moeilijkheden komen die hen weerhouden binnen te gaan? Het vluchtige moment op straat is ongeschikt om hen te overtuigen met de juiste antwoorden. Daarom toch maar uitnodigen om eens de samenkomst te bezoeken. Ophalen door uit te nodigen, uitgaan met ‘kom naar ons’, in de hoop en het voorzichtige geloof dat iemand zal ingaan op de uitnodiging en in de samenkomst of door de folder tot een persoonlijke ontmoeting met God komt en de Heer Jezus leert kennen.

Ik ben ervan overtuigd dat deze persoonlijke ontmoeting met God de Vader de vragen van Job en zijn vrienden ver zal overstijgen, de discussie evolutie-schepping in een bijna lachwekkend relativerend licht zal stellen en kwetsbare tienermeisjes zal overtuigen dat de Here God veel groter is dan zijn goedbedoelende, maar vaak struikelende dienaren.